Bir yazıya başlamak için açtığım sayfayı yazmadan kaydedip kapatmışım günler önce ve sayfa "adsız" olarak kalmış. Bazen içimden geldiğini düşünerek sayfayı açıyorum. Ama o anda içimden gelenin tekrar içime girip, gönlümün karanlık kıvrımlarına saklanıverdiğini anlayamadığımdan açtığım sayfa öylece kalıyor. Anladığıma göre; içimdeki hemen ortaya çıkıveren tiynette bir şey değil. Öylece korkudan ya da utançtan veya çekingenlikten gönlümün benim de bilmediğim karanlık köşesinde beklemesini bir süre sürdürüyor. Sonra onu ne tetikliyorsa yine aniden hayal dünyamın gösteri meydanına çıkıveriyor. O meydana çıktığında sırtındaki heybesinde bir sürü malzeme oluyor. Heybeyi döküp içindekileri ayıklamaya başlayınca da ortaya bir yazı çıkıveriyor. Ancak bu çıkanı bazen beğenmiyor. Beğenmese de silmiyorum taslağa kaydedip ilerde beğeneceği hale getirebileceğimi ümit ediyorum. Dünyevi işlerimin yoğun olduğu zamanlarda ilgilenemeyeceğimi bildiğinden, gönlümde kendi halinde dolaşıyor. Ona gönlümün her yanı açık. Hiç bir kapısına kilit vurmadım.
Belli olmayan bir süre sonra iç dünyamda mayalanmış hamurun kabarması misali bir şişkinlik oluşmaya başlıyor. Akabinde bir cesaret, yazma gayreti, anlatma isteği depreşiyor ve yazıyorum. Yani düzenli planlı dengeli istikrarlı değil, öylesine çalakalem bir blog karalaması bu...
Ama keşke her gün üzerine eğilebilsem planlı olarak çalışabilsem çok daha iyi olacağına gelişeceğine inanıyorum. Fakat bunu gerçekleştirecek irade yok...(31.03.2021)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder