"Güz ayları geldi dost dost bozuldu bağlar/hazan yeli değdi değdi dalıma benim" türküsünü Sabahat Akkiraz'dan dinlerken, ovada bağlarını bozan üzümlerini kurutan ve çuvallayıp tüccara teslim eden bağcılar geldi aklıma.
Ağustos ayının onbeşinci gününden itibaren sıcak ve güneş bulunduğu tahttan yavaş yavaş inmeye başlar, Esen serin yellerin getirdiği hava değişimi, yanıp kavrulanları ferahlatır.
Ve serinleyen hava ile birlikte gitgide kışa hazırlanmaya başlayan tabiat; önce sararıp dökülerek dağılıp ortaya saçılan yapraklarla değiştiğini belli eder. Bu, çetin koşullara karşı ilk önlem olarak tabiatın fazlalıklarından kurtulmaya çalışmasıdır aslında..
İlk anda oluşan serinleme genel olarak bedenlerimize yararlı olsa da, gözleyebildiğimiz doğada açık sarı ve parlak beyazın yerine yavaşça kahverengi ve sarının yerleşmesini önce gözler fark eder, ardından ruh dünyamızdaki değişimi de tetikler. Melankoli, kendini hayatında yapıp yapamadıklarını, kazanıp kaybettiklerini düşünme ve murakabe başlar iç alemimizde...Sıcaktan ve hareketten bunalan dış dünyamıza sükunet hakim oldukça, ruh dünyamızda efkar,hüzün, melankoli, doygunluk, pişmanlık gibi hisler gelişir.
Acaba insan bu ruh haliyle kendini kışa mı hazırlamaktadır.?..
Bilinmezlik içeren doğabilimcilerle ruhbilimcilerinin ortak çözeceği bir soru, bir muamma...
Gün erken kararır, insanlar akşam telaşına, koşuşturmaya daha erken başlarlar. Odun kömür istiflenir. Sobalar kurulur, kışlıklar çıkarılır. çatılar damlar aktarılır, sıvası dökülmüş duvarlar sıvanır.. Kırık camlar tamir edilir. Anneler anneanneler, komşu teyzeler, hanım ablalar kurutmak amacıyla pazardan kilo kilo biber patlıcan alıp kuruturlar. Tarhanalar yapılır. Salçalar hazırlanır... Kışlık hırkalar örülmeye başlanır. dı. Şehirlerin bir bölümüne doğalgaz gelince, şehir sakinlerinin odun kömür telaşı, yerini "eyvah doğalgaz faturası bu yıl ne kadar gelecek" endişesine bırakır oldu.
İnsan denen canlının da -varlığını rahat sürdürebilmek için-kış mevsimine bir çok hazırlığı var imiş vesselam...
