DESTANCI

Başlık atmadan da yazılır mıymış diye düşünenler olabilir. Başlık bir yazının özünü belirtir. Planlı kurallı düzenli kişilerin yaptığı budur.

Ancak şahsım gibi kendini planlamakta zorluk çekenler ise eskilerin deyimiyle "çala kalem" başlayıverip devam eder giderler.

Doğru olan düzenli yazmaktır. Okuyana derdini akıcı olarak anlatabilmektir. Başlık yazı sona erdiğinde yazanın konuyu en can alıcı anlatan ifadeyi seçmesidir.

Ama yazısı içinde can alıcı bir ifade bulamadığında yazı ne kadar güzel olursa olsun, ilk bakışta okuyucuyu avlayamaz. Başlık okuyucu avlamak için bir reklam cümlesi olarak ta tanımlanabilir öyleyse...

Bir ilk sunumdur. Pazarda malına müşteri çekmeye çalışan satıcının seslenişidir. Köy kahvelerinde bir hikaye anlatmadan, bir destan okumadan önce aşığın sazına ilk dokunduğunda herkesi cezbeden tınılarıdır. Bebeğin annesini yanına çekmek için çığırdığıdır.
...
Çocukluğumda pazar yerlerinde aralarda  seyyar satıcılık yaparken,özellikle yol ağızlarının birleştiği noktalarda beklerdim. Buralardan daha çok insan geçerdi. Ancak sadece ben değil başka satıcılarda doluşurdu ve bazen pazar yerinde alışveriş yapanlar geçmekte zorlanırlardı. Bekleyenlerden birini hatırlıyorum. Omuzundan diğer kolunun altına çapraz takılmış eski kemer ve içinde siyah beyaz baskılı şiirlerin ağıtların yazıldığı bir tomar kağıt. Diğer tarafında kasetçalar. Çalan kaset, kağıt tomarında satmaya çalıştığı şiirlerin sazla söylenmesi. Defalarca çalınmasından ötürü sesi boğuklaşmış. Acıklı,hüzünlü ezgiler,sesler...Kısaca destancı...

Acıklı ezgilerin etkisinde seyyar destan satıcısının arkasında boğazımda bir hüzün yumağı ile destancıya belli etmeden takip ederdim. Ama sonuna kadar dinleyemezdim. Bir müşteri gelir onunla haşır neşirken destancı uzaklaşıverirdi. Destan kağıtları elli kuruştu. Daha önemli masraflarım olduğu için paraya kıyıp alamazdım.

Okuması yazması olmayan dedeler, amcalar, dayılar çalan müziğin etkisiyle konuyu kavrarlar ve torunlarına okutarak iyice anlamak üzere birer tane alırlardı. Şehrin kıyılarında oturan ve memleketten haber alamayıp eski günleri özleyenlerdi bunlar  genellikle. Köyden pazara gelenler,köy kahvelerinde okunmak üzere birer tane alırlardı.

Destancılar, gezdikleri gördükleri olayları genellikle acıları  bunu yakan bir aşıkla anlaşarak aşığın sazla söylediklerini yazıya / kağıda  dökerek mi işlerini yaparlardı.Yoksa kendileri mi yakarlardı. Ağırlıklı olan kanaatim aşıkların sözlerinden kağıda aktarmaları. O zaman sattıkları destanların altlarında kaynak yazılıyor muydu ? Bilmiyorum.
Bildiğim ve emin olduğum acı gerçek; Ne destancılar kaldı ne de türkü, ağıt yakan aşıklar...Modern çağın yuttuklarına karıştılar. Hayvan otlatan çobanların dahi ellerinde son sistem iphoneler ve bu cihazların içinden çıkan modern tınılar sarmış o ıssız dağ başlarını bile... Eski zamanlarda kaldı kavallarla koyun güden üstadları...Sırtında çapraz takılmış sazı ile köyden köy obadan obaya dolaşıp köy odalarında,hanlarda yanık türküler çığıran ozanlar... Yakaın zamanda Türkü yakılamayacak mı artık...
...
Bu kadar yazdıktan sonra ne başlık atayım diye düşünmeye başladım.

"Destancı" olur mu?

Mükemmel Zamanı aramak.

Aralık ayının son günlerini yaşıyoruz. Takvimler yine değişecek.Yeniden saymaya başlayacağız bıkıp usanmadan bilincimizin yettiği son ana dek.
Her yeni gün hayatımıza farkettiğimiz veya farketmediğimiz değişiklikler  getiriyor.

İş hayatında mesela; geçen hafta sonuna kadar görev yaptığım yerden ayrıldım. Pazartesi haftanın ilk günü yeni bir görev ve yerdeyim. Ne kadar süreceğini bilemediğim bir zaman için buradayım. Uzun soluklu maratoncuların soğukkanlılığı içinde olmaya çalışıyorum. Sabırlı,sükunetli,metinim. "Nasılsa maaşımı alıyorum patron uygun bulduğu bir görev verebilir." diye düşünüyorum. Profesyonel davranış dedikleri bu mu acaba?

Aile yaşantımda da değişiklikler oluyor. Bir aydır babamın yanında olan Babaannem İzmir'e Halamın yanına döndü.
Bacanak uzun süren ayrılığı bitirerek eve döndü.
Büyük oğlum "Reis Bey" sınavları bittiği için İstanbul'dan döndü.
Eşimin dayısı rahmetli olmuştu.Bu sebeple köye daha sık gitmeye başladık. Allah Rahmet Eylesin.
Ve havalar soğumaya başladı.Artık şehrin içinde aylak gezilemiyor.
Kızım Ankara'dan Ocak ayının 12 sinde gelecek.Nasipse 12 Ocakta aile bir araya gelecek. İnşallah onlarla güzel şeyler yapar mutluluğumuzu ve sevincimizi çoğaltırız.

Bugün diğer bölümde görev yapan arkadaşım ve yanında beraber çalıştıkları iş arkadaşı ile yazmak hakkında konuşuyorduk.Yazmak insanın içinden gelince olan bir şey, gelmezse olmaz kanaatı var her ikisinde de. Ben ise başlayınca arkası gelir, başlayın. Eğer potansiyeli olupda kullanmıyorsa insan sorumludur diyorum. Fakat ikna edemiyorum.
"Hata yapmayayım, mükemmel olsun yazacaklarım" diye beklerken zaman geçiyor.

Belki de o mükemmel zaman gelmeyecek.

Belki de son mükemmel anın bu an olacak?

Son anında bu dünyaya kalacak güzel bir şeyler yazmak istemez misin?

(30/12/2015 - Manisa)