Gazi Paşa

Atilla İlhan ın "Gazi Paşa"kitabını aldım kütüphaneden.Kurtuluş Savası yıllarında yaşananlara bir de Atilla İlhan gözüyle bakmak istedim.Kitabın kurgusuna,içinde anlatılanların tafsilatına girmek istemiyorum.Çünkü ne edebiyat eleştirmeniyim,ne de edebiyat üstadı.Sadece o yılları kitabın satır aralarından bakarak hayal etmek ve öğrenmek.Biz bilim adamı da olmadığımızdan hayalimizde bir olayı canlandırırken romanlar daha zengin bir içerik sağlıyor zihnimize.
İstiklale ulaşmak için yapılan mücadelede milletimizin tüm kaynakları rasyonel olarak kullanılırken,dünyadaki güç dengelerinin nasıl yönlendirilebileceğini, askeri mücadele ile siyasi mücadelenin -dış politikanın-nasıl hedefe kilitlenebileceğini bir nebze anlamaya çalışıyorsunuz.Ayrıca Gazi Paşa nın özel yaşamında oluşanları bazen buruk bazen sevinçle, okuyorsunuz.Annesiyle olan diyalogları,annesinin Latife Hanım istemeye gittiğinde yaptıklarını..Aydınlarımızın,bazen batının,bazen de doğunun etkisinde kalarak neler yaptıklarını,nerelere gitttiklerini.vs.vs..Kısaca iyiki okudum bu kitabı. Allah Rahmet Eylesin. Atilla İlhan.

Temmuz Sıcağı

2011 yılının 8 Temmuzu, Saat 16.10 öğleden sonra.İşiniz meşgaleniz yoksa, şu anda Manisa Şehrinde yapılacak tek şey; Ulucamideki tarihi  çınarların altındaki çay bahçesinde oturup ayran yudumlamak...Dostlarla  sohbete dalmak ve arasıra esen yelleri gözetip bağrınızı serinliğe çevirmek.

Yüzünüz kuzeye doğru döndüğünde ise göz alabildiğince uzanan, sıcaktan hararetten dalda dalga titremekte olan Manisa ovası,kıvrım kıvrım dolaştığı etrafındaki söğütlerden anlaşılan Gediz nehri,İzmir İstanbul yolunda tatil bölgelerine giden veya dönen araçların uzun kuyrukları..görülebilir.
Bunca sıcağa rağmen Gediz ovasının içinde traktörü üzerinde harıl harıl çalışanlar,bağlarını ,mısır tarlalarını sulayanlar,uzanıp şeftali ağaçlarından ermiş meyvaları toplayanları,eğilip domates tarlalarında olgun domatesleri toplayanları ise göremezsiniz...Biliyorsanız hissedersiniz...

Burada Ulucami çınaraltında oturup şehri ve ovayı gözlemekten canınız sıkılırsa Ulucami önünden güney batıya,dağa doğru gittikçe dikleşen yokuştan ilerleyip eski darphaneyi solda bırakarak Mevlevihane yoluna çıkılabilir.Bu kavşaktan sola dönülürse Mevlevihaneye,Spil Dağı Milli Parkına, Atalanına  gidilebilir,

Kavşaktan karşıya bakıldığında az yukarıda Manisa Kalesi harabeleri göze çarpar.
Sağa batıya doğru dönüldüğünde birkaç yüz metre ilerideki Ağlayan Kayanın dibinden sola saparak ulu çınarların  gölgeleri içinden geçip eski değirmene ulaşılır.Ve eski değirmen altındaki  küçük kahveye gelinmiş olur.Derenin suyu var mı,yok mu? Bakılması  gerekir.Dereye doğru eğilip kulak kabartılırsa belli belirsiz bir su şırıltısı belki duyulabilir.İlle de suyun sesi duyulmak istenirse kışın ve ilkbaharın başlangıcında coşkuyla köpürerek akan suları kırmızı köprüye kadar izleyebilme imkanı vardır.