Hazırlık. Neye nasıl başlayacağını düşünmek, yapacağı iş, eylem neyse onu planlamak, medeni düzenli bir insan için esas olması gerekendir. O ise deneyimsiz olmanın getirdiği bir umarsızlık içindeydi.
Tuşlara basarak aklına gelenleri yazmak. Daha sonra yazdıklarını okumak. Beğenmemek. Tümünü silmek. Yeniden başlamak. Bu işlemlere tamam oldu diyebileceği bir aşamaya gelinceye kadar devam etmek. Öyle yapmıyordu. Hızla tuşlara basıyor, eğer hatalı kelimeler gözüne çarparsa düzeltiyordu. Eski yazılarında kelime hataları bulunmasına rağmen düzeltmediği çok oluyordu. Nasılsa okuyan esasını anlıyor diye düşünüyordu. Ancak belki de farketmediği, küçük bir hata bile olsa okuyanın gözünde intibaının itibarının azalacağı idi. Bu umarsızlıktan kurtulmak zorunda hissetti. Kendi kendine, yazılarıyla ilgili bu çıkarsamayı önemsedi. Ve bu günden itibaren dikkat edeceğine dair kendi kendine söz verdi.
Oturduğu masanın solunda oturan evlilik hazırlıkları, düğün telaşıyla kafası karışık olan iş arkadaşı ise sağ elinin parmaklarının uzanacağı yakınlıktaki radyoyu kurcalayarak, dinleyerek ve çevresine dinleterek rahatlıyor, düğün stresini üzerinden atmak istiyordu. Ama nafile bir çabaydı. Çünkü düğün günü yaklaştıkça sanki dar bir çembere girecekmiş hissinin gitgide artacağını, bu sıkıntının düğün başlayınca sona ereceğini ise bilmiyordu. Yaşayacak ve öğrenecekti.
Çevresine belli etmiyordu ne durumda olduğunu, ama başından geçenler tecrübesi olanlar -pek belli etmeselerde- durumu biliyorlardı.
İş yerinde çalışma zamanının son dakikalarına yaklaşıldığından, " artık bu gün için yeter" dedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder