Karargah

Sabah evden çıktığında ilk nefesiyle gözlükleri buğulanıverdi. Havanın ne kadar soğuk olduğunun göstergesiydi. Yakaları tüylü kabanının fermuarını çekerek boynuna kadar kapattı. Yün beresini kulaklarına doğru biraz daha indirdi.Yemek  taşıdığı poşetini sağ eline alıp, sol  elini cebine sokarak sokağı dönünce onu -eserek karşılayacak olan-   keskin soğuk dolu rüzgara karşı tedbirini aldı.

Sokaklarda kimseler yoktu. Okullar yarıyıl tatilinde olduğundan sükunet vardı ortalıkta.  

Babasını ziyarete gelen İzmirdeki halası ve  hala oğlu ile sohbet koyulaştıkça farkına varmadan birkaç bardak çay içmişti. halaoğulları İngilterede iki yıl önce dönerci dükkanı açmışlardı.İşler ve vergiler hakkında konuşurlarken, çocukları da yurtdışında staj yapma hayalleri ile kafalarına takılan soruları soruyorlardı. 

Eşinin, soran gözlerle sık sık bakarak içmemesini ima etmesine rağmen sohbetin derinliği arasında içivermişti. İşte eve geldiklerinde  o çaylar gecenin farkına varmasını sağlamıştı. Gece ikide yatıp saat yedide kalktığında, parça parça uykunun sersemliği ile eve dolaşırken   kızgınlık pişmanlık ve öfke bir arada başının üzerine iki kaşının arasına karargah kurmuşlardı.Ya da çöreklenmişlerdi. Eşi yıllardır tanıdığından kaşlarının arasındaki karargahı hemen farketmişti. Bir an evvel kapıdan çıkıp gitmesi için alarm durumunda hızla hazırlıklarına yardımcı oluyordu. Çünkü her an basit bir mesele  yüzünden harp patlayabilir sınır ötesi harekata başlamadan sınır içinde meskun mahale zarar verebilirdi.Şimdiyse işyerine vardığında akşamın nasıl olacağının kaygısı ile  geceden kalan uykusuzluğun gerginliğiyle başı önünde hızlı hızlı yürümeye başladı.

İşyerine geldiğinde hava açıktı.Güneş herzamanki gibi sabah öğle ve akşam eski bina etrafında yer değiştirirken, gölgelerin konumlarını -iş arasında- izleyerek doğu tarafındaki tarihi binalara yol orrtasındaki çamların gölgelerinin vurmasını bekledi. Çünkü o gölgeler vaktin geldiğini işaret ediyordu.  Gölgeler yerine geldi yani vakit geldi.Bugünlük paydos.29.01.2018-16.55