Zor

Zor. İnsanın başaramayacağını düşündüğü herhangi bir iş için kullandığı bahane kelimesidir zor. Bir işi yaparken normal sınırları içinde her zaman kullandığı mutad eylemlerinden, hareketlerinden daha fazla güç ve emek harcayacağını ve harcayacaklarına rağmen düzgün bir sonuca ulaşamayacağını da ifade etmek ister. Amacı "Zor işte, zor. Daha ne diyeyim" cümleleriyle kendisinden istekte bulunanı isteğinden vazgeçirmektir.

Ancak bazı iş ve eylemlerde başarma azmi ya da motivasyon var ise o zorlu işe girişilebilir ve azmi devam ettiği sürece sonuç alabilir.  

Yeni buluşların icatların rekorların ardındaki temel kaynak istek ve motivasyondur. Bazı insanları her başarısızlık yeniden biler ve yeni bir yöntemle aynı işi yeniden dener. Denemekten vazgeçmez. Ve bir gün, onun da bilemeyeceği bir vakitte o iş tamam oluverir.  

Dünya tarihinde yer etmiş tarihe adını yazdırmış nice kişiler başarmak için kuvvetlerini, zamanlarını, hayatlarını ve sağlıklarını hedefledikleri amaç uğruna telef ederler, harcarlar. Acaba telef etmek midir ya da feda etmek midir. 

Feda etmektir. Belki de kendisinin ömür boyunca yararlanamayacağı bir şey için gelecek nesillerin gelişimi ya da konforu  için geleceğe adını yazdırmaktır.

Bazen bu -kişide başarma kabiliyeti ve kapasitesi olmasına rağmen- kendisine inanmadığı için boş verip başlayamadığı bir konuda onun bu yeteneğini kapasitesini bilen çevresindekiler tarafından ikna edilerek yönlendirilebilirler. 

O zaman başaran kişinin başarısı sadece kendisinin mi olur. Yoksa onu keşfedip de yönlendirenin de bu başarıda payı, ödülü  olmalı mı? 

Olmalı, ama her savaşın meçhul askerleri olduğu gibi her başarının da arkasında nice meçhul askerler vardır. Ve bu meçhuller meçhul oldukları için her hangi bir yüksünme içinde değillerdir.

O Dal Bizim Dalımızdır

Sıcak. İlk sıcaklar. Sanki bu yıl sıcak ansızın üzerimize çöreklendi. Gölgeler de klima altları da keyif vermiyor. Sadece keyif alabildiğim kırmızı köprüden yukarı doğru ilerlediğimde Çaybaşının Ağlayan Kaya taraflarında dere kenarında bulunan yüzyıllara tanıklık etmiş yüksek çınar ağaçlarının gölgeleri fayda ediyor keyif veriyor. Oralarda hiç bir klimanın vermediği doğallıkta bir serin hava  her zaman esip duruyor.

Ayrıca o bölgede diğer bölgelerde bulamadığım bir sakinlik huzur da bana eşlik ediyor. Neden böyle olduğunu bilemesem de şehrin en eski yerleşim alanlarından biri olduğundandır diye düşünüyorum.  

Çünkü antik çağdan Yunan mitolojilerine, Selçukludan Osmanlıya ve Kurtuluş Savaşının başlangıcı ile ilk Cumhuriyet dönemine kadar nice olay bu bölgede yaşanmıştı. Ancak son otuz yılda şehrin düzenlemesi ve dere ıslahı bahanesi ile dere boyundaki eski tarihi binalar evler düzenleniverdi. Son iki yüz yıla şahitlik eden harabeler restore edileceğine en kolay çözüm olan tesviye ile halledildi çok şükür. Şimdi o binaların yerinde ya aralarına gri betonlar sıvanmış -eski sıralı taş duvarların arasında yeni olduğu sırıtan- taş duvarlar ya da çok da bakılamayan parklar yeşillikler aldı.

O yeşillikler de yakın çevrede peydah olan cafeler tarafından masa ve sandalyelerle işgal edilince o bölge çok hoş (!) bir hale dönüştü...   

Bu kadar yazmama rağmen hoşlandığımı söylediğim o bölgeye son üç ay içinde üç defa çıkmışlığım yoktur. Ya ben son üç ay içinde Rahmeti Rahmana kavuşsaydım hoşlandığım bölgeyi göremeden gidecektim. Son ilkbaharda çınar ağaçlarından yeniden filizlenen dalları, yaprakları, tohumları göremeyecektim. Gittiğimde de bazen köpeklerin dalaşmasından ancak kendimizi koruma meşgalesi içinde bulunduğumuzdan koca çınarların serin dallarını, aşağıya gölge yapan geniş yeşil yapraklarını fark edemeyebilecek  olsak da kırılmadığı müddetçe o dal bizim dalımızdır. 

Bir gün olur görebiliriz inşallah...